Hayatımın en karanlık günlerinde bana eşlik etmişti bu film. Kaç kere izlediğimi anımsamıyorum. Kafayı MD (Mulholland Dr.) teorileriyle bozmuştum. Sonra sıkıldım, zaten karanlık günler de bitmişti, çünkü yenileri için yer açılması gerekiyordu.
Şu anda pek karanlık günler geçirdiğimi söyleyemem, ama tabii ki dünyanın en mutlu insanı da değilim. Yeniden MD'yi izleme fikrine nereden kapıldığımı tam bilemiyorum.
Son izlediğimde, saf huzur vardı içimde. MD gerçek bir başyapıt. Bir daha izlersem, çok daha huzurlu, çok daha keyifli olacağıma hiç şüphem yok.
Nedir beni bu kadar huzura kavuşturan? Sonuçta dünyanın en karanlık filmlerinden biri olsa gerek... Lynch'in en sevdiği filmlerden biri Sunset Bulvarı ve MD, Lynch'in Sunset Bulvarına en yaklaştığı film.
Huzurum, filmi anlamaktan geliyor. Lynch'in anlaşılmazlığı sadece bir mit. Bir insanın rüyalarla gerçekleri karıştırması ve ortaya bir kolaj sunması ne zamandan beri anlaşılmaz oluyor?
Bariz bir şekilde Betty bir rüya görüyor, filmin sonlarına doğru, uyandıktan sonra tüm bu rüya imgelerinin nereden geldiğini görüyoruz. Tabii ki parça parça her şeyin açıklamasını yapamam ama genel hatlarıyla film bu... Lynch hatta bunu gözünüzün içine sokuyor. 10. izleyişimden sonra, insanlar filmi anlasın diye ne kadar uğraştığını daha net gördüm.
Tarkan bana rüyalar aleminin de keşfedilmesi gereken bir dünya olduğundan, orada da ciddi bir hayat yaşadığımızdan bahsetmişti. Belki de Lynch'i rüyalara bu denli bağlayan rüyalar aleminin irrasyonel ortamının gerçekliğin her zaman es geçilmiş bir parçası olduğunu fark etmiş olmanın verdiği heyecandır.
Baba uzun zamandır film çekmiyor. Yeniden heyecanlanması gerekiyormuş. Onun akar yakıtı daima Laura Dern olmuştur. Hadi be Laura... Babayı çok özledim, yap bir ali cengiz oyunu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder